zaterdag 27 februari 2016

Een hutje op de hei



 
Nee, onze volgende woning wordt geen hutje op de hei, wel een houten woning in een bosrijke omgeving.  Weg van de hectiek van alledag en de CO2-uitstoot. De laatste fase van ons leven moet aangenaam zijn en ontdaan van alle ballast. Back to basic met een blijvend vakantiegevoel.
Onze dagen vullen we met samen fietsen, Bert TV kijken en ik lezen. Eindelijk krijg ik daar meer tijd voor. Ik heb bijna net zoveel ongelezen boeken als Facebookvrienden!

Dromend over onze plannen beginnen ze vorm aan te nemen. Een paar offertes over de bouw van een houten Zweedse bungalow heb ik al binnen. Op zes weken tijd is de woning sleutelklaar.
Het klimaat in een houten woning is veel gezonder dan in een stenen huis dat vaak te vochtig is zodat mensen rheumatische klachten krijgen. Ook aandoeningen aan de luchtwegen komen veel voor.

Een gezond leefmilieu is voor iedereen belangrijk. Voor mezelf is het een prioriteit. Gezondheid is mijn grootste zorg. Die verantwoordelijkheid laat ik niet over aan doktoren maar neem het in eigen hand. Bewust leven en niet geleefd worden gaat op latere leeftijd een steeds grotere rol spelen.
De midlife hebben we gehad en het verstand komt pas met de jaren.
Tijd voor bezinning dus.

Een gedeeltelijk aflopend dak waaronder we de fietsen kunnen stallen.
Bij de voordeur willen we een afdakje.


Een huis zonder trappen moet het worden.



zaterdag 23 januari 2016

Vakantiewoning

In november waren we voor de vierde keer op korte tijd in Brakel. Donderdag 5 november heb ik er mijn verjaardag gevierd.  Onze Duitse vrienden hadden een vakantiewoning voor ons gevonden in Erkeln, het nabij gelegen dorpje. De zoon van de uitbater van de Brakeler Bierbrunnen zou ons rond- leiden. Het huis was namelijk van de oom van zijn overleden vrouw geweest. De oude man was enkele maanden geleden  overleden.





Buiten waren al drie garages. Via de achteringang en het kleine terras kwamen we in een multifunctionele kamer. Daarnaast bevond zich een werkplaats waar een grote camper in zou passen.
Allerlei werkmateriaal hing nog aan de muren. Aangrenzend nog een echte varkensstal die uiteraard nu buiten gebruik was. De houten ladder verschafte toegang tot de hooizolder.met nog een aantal ruimtes.



De kelder was gigantisch. Er bevond zich zelfs een sauna met douche. Verschillende vertrekken voor allerlei werkzaamheden passeerden de revue, een keuken voor de inmaak, een voorraadruimte met rekken, een technische ruimte en zo verder. Ik heb ze niet geteld want ik zou er verloren gelopen zijn zonder onze gids.



Het huis had op de begane grond een keuken die al helemaal verwijderd was omdat die 'leefde'. In de woonkamer met ingebouwde kast stonden nog stoelen langs de muren. Naast de keuken was er een douche, de hal en een trap naar boven. Daar twee badkamers en diverse slaapkamers. Eén slaapkamer diende vast als rokershol want die was okergeel. Ik merkte wel schimmelplekken op in enkele  kamers. De hele bovenverdieping moest compleet worden gerenoveerd.




Onze gids zei dat de eigenaar een bouwondernemer was en dat hij alles degelijk had gebouwd . Het moest alleen worden gemoderniseerd. Er was geen tuin maar het keukenraam bood uitzicht op de tuin van de buren. Hij gaf ons een hint dat we een bod konden uitbrengen van 30.000 euro.
Stomverbaasd over het lage bedrag gingen we daar toch niet op in.

Het was voor ons wel duidelijk dat we zo'n gigantisch huis niet wilden. We worden er ook niet jonger op. De overburen, Belgen uit de BSD-tijd, hadden ook interesse in dit huis. Ben benieuwd of zij het hebben gekocht.

donderdag 8 oktober 2015

Luchtkasteel

We rijden door Gehrden, een dorpje tien kilometer van Brakel. Een toeristische trekpleister is
Hotel Schloß Gehrden, een voormalig benedictijnenklooster. Verder zien we een bank en een klein buurtwinkeltje. Het dorpje lijkt uitgestorven. We slaan rechtsaf en rijden een lange berg op.
Het pand dat we misschien willen kopen om er een B&B van te maken, ligt helemaal bovenaan.  'Unter den Eichen'  is een voormalig restaurant, gelegen aan de rand van Feriendorf Gehrden.
De foto uit de advertentie komt gelukkig overeen met de werkelijkheid.
Het uitzicht is adembenemend mooi.



We parkeren de auto en maken alvast foto's want de makelaar is er nog niet.
Aan de hoofdingang zijn een paar trappen maar opzij is een toegang voor rolstoelers.
Ik gluur naar binnen. Het interieur is nog precies zoals in de glorietijd van het restaurant enkele jaren geleden. Het huis staat sinds twee jaar leeg vertelde de makelaar me al eerder.  De uitbater is failliet gegaan omdat de nabij gelegen vakantiewoningen allemaal zijn verkocht en er dus geen klandizie meer is. Het wordt in de weekenden wel nog verhuurd aan groepen.



De makelaar, een jonge veertiger schat ik,  ratelt aan één stuk door en ik heb moeite om alles te verstaan ondanks mijn zeer goede kennis van het Duits. 
Er zijn twee aparte salons, een woonkamer met open haard en bar. Van hieruit heeft men toegang tot het grote terras dat een weids uitzicht over de streek biedt. Het grasland dat reikt tot aan de eerste huizen hoort ook bij het grondstuk.Van de woonkamer kom je in twee grote zalen en een kegelbaan. De horecakeuken is een droom voor mij.  De koelcel en de voorraadkamer liggen ernaast.  Er is niet overal licht en met zijn telefoon schijnt hij bij. Zijn excuus is dat dan de koelcel aan springt. Nou en, die slaat toch weer af als de stroom wordt af gezet?


Op de grote binnenplaats kunnen genoeg auto's staan. Er is zelfs een schuur die dienst kan doen als garage of opslagruimte. Helaas heeft de makelaar daarvan geen sleutel bij zich.
In de kelder zijn nog drie aparte kamers en ertegenover liggen de heren-en damestoiletten.
Van het appartement heeft hij ook geen sleutel. Als we echt interesse hebben neemt hij bij de volgende afspraak de eigenaresse mee, verontschuldigt hij zich. Nou, hij is niet goed voorbereid want een map met alle gegevens voor de aspirant-koper ontbreekt ook.


We zijn onder de indruk van de gigantische oppervlakte en de ruimte. Het pand wordt verkocht voor 179 000 euro inclusief de hele inboedel .Alles ziet er oerdegelijk uit want het is in vakwerkstijl gebouwd. Alleen het buitenschrijnwerk kan een likje verf gebruiken. De zoon van de eigenaresse heeft een timmerbedrijf en hij heeft ook alle vakantiewoningen op het park gebouwd.
Met gemengde gevoelens nemen we afscheid. We weten nu al dat het voor ons geen haalbare kaart is.
Er moet flink worden geïnvesteerd in de verbouwing om er een woning èn gastenkamers met badkamer van te maken.Daarvoor moeten we vaklui inschakelen want Bert kan zelf niet veel vanwege de rolstoel. De berg die hij telkens op en af moet is ook geen prettig vooruitzicht. "Dan moet ik een elektrische rolstoel aanschaffen", zegt hij.




Duitse vrienden van ons kennen de makelaar die ons heeft rond geleid. Hij zou eerst een drankhandel hebben gehad  Aan hun reacties te merken hebben ze geen hoge pet van hem op. Terecht zo blijkt.
Vriend Rainer drukt ons met de neus op de feiten. "Er is hier plattelandsvlucht. Steeds meer mensen verlaten de dorpen. De infrastructuur neemt af. Daarom zijn de huizen en de bouwgronden ook  zo goedkoop.Voor de dagelijkse boodschappen moet je vanuit Gehrden tien kilometer rijden. Als je gasten warm willen eten zul je hen dat moeten aanbieden want in het dorp is geen horeca."
Bert doet er nog een schepje bovenop. "Omdat ik weinig kan doen moet jij van 's morgens vroeg tot 's avonds laat werken. Of je moet personeel inhuren en die moeten ook worden betaald. Na een paar jaar ben je opgebrand. We kunnen beter van het leven gaan genieten nu het nog kan." Ook ik zie de keerzijde van de medaille. "We gaan onze kinderen en kleindochter veel minder vaak zien. Hoe moet dat als we oud en hulpbehoevend worden?"


Na jaren zeuren over een B&B spat mijn droom als een zeepbel uiteen. Bij mij thuis heb ik er de ruimte voor maar Bert wil het niet. "Wel op een andere locatie", hield hij me steeds voor. Inmiddels zijn we er nu te oud voor geworden. "Dan maak ik boven gastenkamers voor familie en vrienden", dien ik hem van repliek. En zo zal geschieden.

woensdag 26 augustus 2015

Terug naar de Heimat


Het Hermanns Denkmal in Detmold.
De kogel is door de kerk! Ik wil terug naar de streek in Duitsland waar ik ben opgegroeid: het Weser Bergland dat grenst aan het Teutoburger Wald.  Höxter is het meest oostelijke gebied van de deelstaat Nordrhein-Westfalen, gelegen tussen Hannover en Kassel. Nergens voel ik me zo thuis als in Brakel, het dorp waar ik ben opgegroeid. Na bijna dertig jaar in Nederland en ruim tien jaar in België te hebben vertoefd staat mijn besluit vast- correctie- ONS besluit, want mijn man volgt mij nu zoals ik hem in het verleden ben gevolgd.
In Nederland krijg ik last van claustrofobie. Daar is het me te vol. In België voel ik me een vreemde in eigen land. De chaos hier maakt me onrustig.
Wanneer is het tijd om te vertrekken? Over tien jaar zijn we te oud.

Brakel ligt in Kreis Höxter.
De laatste fase van ons leven willen we in een schone en rustige omgeving doorbrengen. Brakel is een luchtkuuroord en telt zestien dorpen: Auenhausen,  Beller, Bellersen, Bökendorf, Brakel, Erkeln, Frohnhausen, Gehrden, Hampenhausen,  Hembsen, Hinnenburg, Istrup, Rheder, Riesel,  Schmechten en Siddessen. Samen hebben ze nog geen 17.000 inwoners. De bevolkingsdichtheid beslaat slechts 96 inwoners per vierkante kilometer.
Duitsland is het meest milieuvriendelijke land van Europa en één van de milieuvriendelijkste ter wereld en dat spreekt me aan.

Het liefst zou ik een Bed &  Breakfast willen beginnen  zodat ik ook anderen van de prachtige omgeving kan laten genieten. Een andere mogelijkheid is om een Zwei-of Dreifamilienhaus te kopen. Voordeel hiervan is dat wij op de begane grond kunnen wonen wat belangrijk is omdat Bert in de rolstoel zit. De overige twee appartementen kunnen we dan ter beschikking stellen aan familie, vrienden en toeristen. Een derde optie is om een stuk bouwgrond te kopen en er een Scandinavisch houten bungalow op te laten zetten.
We zullen zien wat mogelijk is. Er staan volgende maand alvast vier bezichtigingen gepland om ons te oriënteren.
Bij de boekhandel heb ik drie boeken besteld die me grondig informeren over onze emigratie naar Duitsland. Daarnaast kunnen onze Duitse vrienden ons nog bijkomende info verschaffen.












Website over emigreren naar Duitsland
http;//www.verhuis.de












Voor de lezers van www.bookspecials.nl  heb ik alvast een reisblog gemaakt over het Weser Bergland: www.aangepastreizen.blogspot.com
Over mijn motieven om terug te keren lees je in de gelijknamige rubriek over BSD-kinderen op www.bloggen.be/ricojournalistiek

Hieronder volgen reacties van BSD-kinderen die dezelfde mooie herinneringen hebben. 
Deze zijn gepost op de Facebookpagina: 'Ik ben een kind van de BSD' ( 1440 leden) .

 Daniel De Dobbelaere
  • in 1990 van bsd terug naar belgie ... nu alle 1 maal levens in belgie 25 jaar
    en ben nog niet gewoond geworden hier
  • Carine De Veirman Aanpassing Denk wij allen vergeet die tijd nooit gewoon zalig da weet ik frown-emoticon
  • Patrick Dekeyzer woon nu in Hoegaarden en word nog altijd aangesproken met " de zoon van " ben ondertussen 61 jaar , heb hier geen jeugdvrienden gehad
  • Karin Somers Ieder Bsd kind kent dat gevoel
  • Katie Vaneechoutte Vandaag wonen we 33 jaar hier maar gewoon zal ik het ook nooit worden en inderdaad Patrick Dekeyzer, jeugdvrienden heb ik ook niet gehad. Allemaal moeten achterlaten.
  • Tanja Walen Ons papa heeft het hier nooit meer gewoon geweest. Hij is op 56 jaar overleden, hij was hier zeer ongelukkig. Als we naar België zijn gekomen heeft hij nog een paar jaar in Brasschaat gezeten en daarna thuis en is het bergaf gegaan.
  • Cindy John Colman Bijnens Idd ieder BSD bewoner zou wss liever daar gebleven zijn! Een tijd die we nooit meer terugkrijgen maar die ons ook niemand kan afnemen!!
     Josiane Bielen Ben op mijn 3de levensjaar naar Duitsland gegaan, Duren, Grevenbroich dan Kempen en uiteindelijk met mijn man en 2 kindjes naar Rheydt. Wonen sinds 1987 in Lanaken maar mis de BSD nog altijd!!
    • Dirk Van Assche Het is moeilijk, ik ben in Siegen geboren, tot mijn 20. Ben ik daar gebleven. Daarna 4jaar België, incluis opleiding tot Onderofficier.
      Daarna noch 4 jaar in Soest. Toen in 1991 moesten we, het 5e Linie, naar België. Ik ben terug naar Siegen gaan wonen.
      Wat ik mis zijn mijn vrienden uit mijn jeugd.
    • Carine Terryn hier van 'tzelfde; zo'n 5 jaar nodig gehad voor de eerste aanpassing en dan nog....
    • Carine van Kerkhove het is een gevoel dat niemand hier in België kan begrijpen, tenzij je zelf een bsd kind bent, ....
    • Sybille Six we all know the feeling ... na even lang nu in Belgie gewoond te hebben als in Duitsland nog steeds vreemde in eigen vaderland.. niemand die dat begrijpen kan tenzij je ex BSDer bent ..
    • Guy Somers ben in 73 naar Antwerpen gekomen en als kind toch wel een viertal jaar nodig gehad om mij aan te passen
    • Alenis Rita Zal nooit wennen. Ben hier net naar Duitse oldies aan het luisteren en met deze post te lezen komen de tranen nog steeds.
    • Sandra Vangeel Om even uit de toon te vallen : Ben in Lüdenscheid geboren, naar de Eifel verhuisd op mijn 11de en op mijn 15de naar Antwerpen komen wonen. I LOVE IT HERE en zou voor geen geld van de wereld nog terug in Duitsland willen wonen.

      • Patricia Eben Dat is nu wat ons uniek maakt! We hebben onze jeugd moeten achterlaten, moeten uren rijden om dat thuisgevoel weer even te kunnen beleven en dan weer naar een land waar we als volwassenen horen te functioneren zonder vaste bodem onder onze voeten, met name onze roots onze jeugd ......... een boom zonder wortels die er alles aan doet om overeind te blijven.......
      • Sybille Six to move is the solution wink-emoticonVertaling bekijken
      • Sa Pa Als ik dat hier allemaal lees ben ik blij na maar een jaar in B weer terug gekeerd te zijn. Hier is thuis, definitief. Hier zijn we geen buitenlanders zoals in eigen land!
      • Nadia Elslander Idd heel moeilijk om te aarden in België, aarden zal ik waarschijnlijk nooit kunnen... 31 jaar geleden als 15 jarige naar België komen was moeilijk en na al die jaren voel ik me dus nog niet thuis.... chance van sommige tienervrienden van de bsd het maakt het dragelijker...
      • Sybille Six Alenis Rita naar duitse oldies luisteren is denk ik helemaal geen oplossing wink-emoticon
      • Ria Coeckelberghs Ik ga terug in Duitsland wonen. Volgende maand drie huizen bezichtigen in de omgeving van Brakel.
      • Daniel De Dobbelaere als weg ga met pa praat ik duitse .. en mij pa in nederlands terug de mensen kijk alle thuis praat allen duitse .. mijn mama komt uit kassel .. ik ben geboren in kassel ... met mijn nichtje praat allen duitse ze kan alles verstaan maar kan duitse taal niet spreken
      • Sybille Six misschien moet je dan toch maar verhuizen naar duitsland he Kassel is een mooie streek
      • Sybille Six Zaffelare ... de naam alleen al